පමාදං අප්පමාදෙන
යදා නුදති පණ්ඩිතො
පඤ්ඤා පාසාදමාරුය්හ
අසොකො සොකිනිං පජං
පබ්බතට්ඨො'ව භුම්මට්ඨෙ
ධීරො බාලේ අවෙක්ඛ්ති
යම් කලෙක පණ්ඩිතයා නොපමාවෙන් පමාව මග හරවා ගනීද,එවිට ඔහු නුවණ නමැති පහයට නැගී ශෝක රහිතව ශෝකී ජනයා දෙස බලයි.ඔහු ඔවුන් දෙස බලන්නේ කදු මුදුනක සිටින නුවණැත්තකු බිම සිටින අඥානයින් දෙස බලන්නාක් මෙනි..
